search
top

Kwestia nastawienia

Kwestia nastawienia
artykuł o prowadzeniu Wiedźmina: Gry wyobraźni

Jednym z niedawno wydanych systemów RPG jest system Wiedźmin: Gra Wyobraźni. Jest on wydany całkiem przyzwoicie. Dobra mechanika, bestariusz, księga magii, spory opis świata, z podręcznika niezła cegła. Bez wątpienia przejdzie system ów do historii RPG, stojąc w jednej linii (lub w drugiej) z D&D, Warhammerem, Zew Cthulhu, Wampirem, Wilkołakiem, Magiem itd. D&D było systemem heroic fantasy – co za tym idzie, gracz wcielał się w wielkich herosów decydujących często o losach świata. Ot, standard. Wczuć się łatwo, wystarczy sobie poczytać mity greckie i już się ma odpowiednie nastawienie do rozgrywki.

Warhammer. Dark fantasy. Świat skażony złem, ataki scavenów, goblinów, stworów chaosu. Wszędzie zło, bandyci, szaleństwo. Zginąć można w karczemnej bójce, w ciemnej uliczce. Wczuć się łatwo. Świat jest niebezpieczny, przeżyć trudno.

Do czego zmierzam? Do tego, że czołowe systemy fantasy RPG mają jasno przedstawiony świat i klimat, jeśli można tak powiedzieć nie biorąc pod uwagę różnych stylów prowadzenia sesji przez mistrzów. A Wiedźmin? Proza Sapkowskiego często zawiera walory humorystyczne. Najważniejsi są bohaterowie, wydarzenia krążą jakby wokół nich. Proszę nie podnosić okrzyków sprzeciwu, Drodzy fani Pana Sapkowskiego. To moje bardzo subiektywne odczucie. A więc świat zawiera sporo humoru jak na fantasy. O ile książkę dzięki temu czyta się dobrze, o tyle w przypadku RPG rzecz taka się absolutnie nie sprawdzi. Każdy MG z jakimś tam stażem wie, że na sesji w żadnym wypadku nie może być za dużo humoru, powinno go być absolutne minimum, aby gracze odpowiednio się wczuli w świat, a z sesji nie wyszła komedia. Myślę, że autorzy Wiedźmina: GW doszli do takich samych wniosków, bowiem w całym podręczniku nie wiele się wspomina o stosowaniu humoru na sesjach.

Już przechodzę do sedna. Gracze, którzy czytali prozę Sapkowskiego będą nawet podświadomie nastawieni na wątki humorystyczne, z którymi na pewno kojarzy im się wspomniany świat. Należy to zmienić, i to najlepiej jak najwcześniej. Nie można pozostawić Graczy w nastawieniu humorystycznym, nie można pozwolić by do świata podchodzili swawolnie. Przed Warhammerem nastawiają się na niebezpieczeństwo, na sesji czują strach przed każdą napotkaną istotą (przynajmniej tak powinno być). Podobne nastawienie powinni mieć do sesji Wiedźmina. Wiadomo, strach i mrok buduje klimat. Opowiem Ci teraz jak sprawić, by Gracze podchodzili do świata Wiedźmina absolutnie poważnie, ze strachem o życie. Jeśli jeszcze nie prowadziłeś w tym świecie, tym lepiej. Na pierwszej sesji, zaraz na początku proponuje Ci Bajarzu opowiedzieć im bardzo klimatycznie dotychczasową podróż Bohaterów (jeśli zaczynają na szlaku) lub niedawne wydarzenia, dotychczasowe życie (jeśli start jest typowo karczemny). Popuść wodze wyobraźni, opowiedz o setkach mil falujących, zielonych pól poprzecinanych traktami, po których jeździ mnóstwo wozów kupieckich, opowiedz o rozległych lasach Kaedwenu z niewielkimi wioskami rozciągającymi się na polanach w sercu lasu, otoczonymi ostrokołami w obawie przed atakami dzikiej zwierzyny i potworów. Opisz im zabrudzone miasta na skrajach bagnisk, otoczonych murami z drewna w obawie przed bestiami z koszmarów, jakie zalęgły się na mrocznych bagniskach. Opowiedz o pilnie strzeżonych bramach wjazdowych, o barykadowanych nocą osadach, o patrolach wojskowych maszerujących wzdłuż Brokilionu, mrocznego lasu pełnego niebezpieczeństw. Powiedz Graczom jak ich Bohaterowie wałęsali się po rynsztokach, bagnistych uliczkach zdeprawowanych miast zbierając kilka miedziaków na chleb. Opowiedz o wielodniowych wędrówkach opuszczonymi traktami wzdłuż wielkich gór izolujących kontynent od reszty niezbadanego świata, świata pełnego zła i niebezpieczeństw. Świata, w którym zaledwie parę metrów od traktów i osad żyją potwory z koszmarów, w miastach zaś wcale nie lepsi od nich ludzie. W kanalizacjach pełno szczurołaków, po lasach wilkołaków, żądnych krwi bestii podobnych do ludzi. Taak, od razu na wstępie daj swoim graczom do zrozumienia, że to jest, a zarazem nie jest świat znany im z Wiedźmina. Tu nie ma miejsca na walkę ze smokami, zdobywanie bogactw i księżniczek. Nie ma miejsca dla herosów zmieniających losy świata. Jeśli drużynie uda się ubić trzy szczurołaki – to będzie wielki sukces. Będą walczyć o grosz na jedzenie i nowy miecz, będą kraść, aby żyć. Nieraz będą musieli wybrać wyjście niemoralne, aby przetrwać kolejny dzień. Tak Bajarzu, oto świat mroczny i niebezpieczny, świat, w którym przyjdzie walczyć o życie twoim Graczom.

Powiesz Bajarzu, że nie chcesz kolejnego Warhammera? I dobrze, że nie chcesz, bo to nie jest Warhammer. Mimo, iż świat pełen jest niebezpieczeństw i zła, to są w nim też miejsca piękne, rodem z legend, jak np., piękne wybrzeże morza w Bremervoord, bajeczna kraina Toussaint, malownicza szkoła magii w Ban Ard czy lasy ciągnące się po horyzont w Kaedwen. Tak, wiele jest piękna na świecie. Piękno jest to jednak odczucie ulotne, znika tak samo szybko jak przyszło. I tak oto malownicze wybrzeże przy bliższym spotkaniu okaże się miejscem złowrogim, w którym nocą na brzeg wychodzą bestie z dna oceanu, gdzie rybacy boją się łowić. Bajkowe Toussain może się okazać skorumpowanym księstwem, w którym niewygodnych ludzi (i nie ludzi) szybko i skutecznie się ucisza, a bogactwa gromadzone są z rabunków na całym kontynencie. Lasy Kaedwenu pełne są potworów leśnych, pogranicza krain Nordlingów z ziemiami Nilfgaardu są wypalonymi pasami ziemi, gdzie wieśniacy ryglują chaty i wynajmują najemników do ochrony, a wojnę czuć na każdym kroku.

Czy warto zmieniać klimat, zdawałoby się od podstaw? Na to pytanie ja Ci nie odpowiem. Sam zdecyduj, czy chcesz prowadzić sesje sielankowe, bardziej w stylu heroic, pełne wypraw na smoki i inne bestie, które graczom bardziej przypominają stwory z legend, baśniowe i „miłe”, czy tez chcesz prowadzić sesje pełne niebezpieczeństw, gdzie Bohaterowie wałęsają się po niebezpiecznych miastach czy groźnych terenach, gdzie można za parę denarów dostać nożem między żebra. Wiedźmin jest o tyle elastyczny, że z góry nie narzuca nam stylu. Sami go wybieramy. Jeśli zaś wyboru nie dokonamy, tylko grać będziemy tak, jak wyglądają opowieści o Wiedźminie, to obawiam się, że sesje nie będą zbytnio udane. Jeśli wybierzesz klimat zbliżony do dark fantasty, to czytajcie dalej. Jeśli nie – cóż, więcej w tym artykule pożytecznych dla Ciebie informacji nie znajdziesz.

A więc czytasz dalej? Cieszę się. To znaczy, że nie tylko ja kocham takie klimaty. Dobrze zabierajmy się do pracy. Jak opisywać świat, już Ci powiedziałem. Teraz czas na opisy potworów. Jak pewnie zauważyłeś, w podręczniku potwory są opisany bardziej jak w zbiorze potworów z mitów i legend słowiańskich, niż potwory z systemu RPG. Gracze absolutnie nie mogą czytać bestariusza. Potwory zaś opisuj im bardziej mrocznie. Weźmy na przykład goblina. Tragedią jest nazwanie takiego stwora „szczającym babom do mleka szkszatem”!!! ROTFL! Sytuację ratuje klimatyczny rysunek. Tak, tym rysunkiem należy się wzorować. Gobliny to niebezpieczne istoty, niskie, żyjące najczęściej w górskich jaskiniach, choć nie tylko. Są brzydkie, zielonkawe, mają paskudny wyraz twarzy ściągający grozą. Powinny mieć co najmniej strzelanie na poziomie średnim i taką samą walkę bronią. Często mają małe łuki i miecze. Atakują dużymi grupami, w takich też bytują. W dużej ilości są bardzo niebezpieczne. Należy się tu inspirować goblinami np. z D&D. I w żadnym wypadku nie szczają babom do mleka! To moim zdaniem herezja w kierunku nurtu fantasy…

Nie będę tu opisywał każdego potwora z osobna, ale chyba główną idee już ci, Bajarzu, przekazałem. Stwory nie muszą być od razu koszmarami jak w Zew Cthulhu, ale są na pewno BARDZO niebezpieczne. Wszystkie. Nawet jak potwór ma walkę na poziomie 1. Może walczyć podstępnie, zdradliwie. Są brzydkie. Nie spotyka się ich też na każdym drzewie w lesie. Nie. Za zwyczaj każdy cywilizowany region, leżący na uboczu ma choć jednego potwora w okręgu. I tak w większości wypadków jest, potwory też mają pewną hierarchię, maja swoje terytoria i bronią ich przed innymi potworami ( i ludźmi). Każde spotkanie z potworem powinno mieć mroczny klimat, powinno czuć się śmierć w powietrzu (i zapach zgnilizny :).

Skoro pokrótce omówiliśmy kwestię potworów, to przejdźmy do mechaniki. W podręczniku napisano, iż Bohater gracza powinien być zazwyczaj silniejszy od przeciwnika, a zarazem gracz nie powinien o tym wiedzieć, a walki się bać. Bzdura. Każdy średnio rozgarnięty gracz najwyżej po paru sesjach zorientuje się (obserwując wykorzystanie mechaniki) że ze strony przeciwnika nie grozi mu większe niebezpieczeństwo. Że chodzi jedynie o dobre odgrywanie postaci. Bzdura po raz kolejny. Proponuję to zmienić. W każdym starciu przeciwnik gracza powinien być z nim co najmniej na równi, albo silniejszy. Niema co stosować taryf ulgowych i kierować się na odgrywanie postaci. Nawet jeśli drużyna zrezygnowała z częstego korzystania z mechaniki, to każdy powinien być świadom, że spotkanie cztero osobowej drużyny z bandą ośmiu szczurołaków (dajmy na to), niesie ze sobą śmiertelne zagrożenie! Nawet jeśli postacie wyjdą cało ze starcia w ciasnych, śmierdzących kanałach, to będą bardzo mocno poobijani, może na skraju śmierci, ich odzież zniszczona, kości połamane, oręż uszkodzona lub pogubiona w kanałach, a organizm (bardzo prawdopodobne) zainfekowany jakąś chorobą. Bajarz powinien im dobrze opisać długi i bolesny okres leczenia, skutki odniesionych ran, które mogą pozostać nawet do końca życia! Powinno też istnieć zawsze ryzyko, że już w czasie leczenia, postać zginie. Organizm nie zdoła się obronić przed złapaną w czasie walki ze szczurołakami chorobą, a Bohater ginie. Do doda dramatyzmu. I jeszcze raz powtarzam – bez względu na wszystko, walka jest tak samo niebezpieczna jak w naszym świecie. Nawet karczemna bójka może zapędzić do grobu lub przykuć do łóżka.

Jak to przenieść na mechanikę? Nie, może nie obniżajmy żywotności graczy, lub nie za bardzo. Po prostu z takimi punktami żywotności jak dotychczas mieli/będą mieć to Bohater pada średnio po 3-4 przyjętych ciosach mieczem. Dość rzeczywiste. Szczególnie, że istnieje trafienie krytyczna – świetna zasada. Bajarz powinien raczej się skupić na dobrym rozstrzyganiu walki (że o opisach nie wspomnę). Przeciwnicy to nie maszyny. Nie walczą stojąc naprzeciw Bohatera, lecz skaczą po stołach, biegają między drzewami, kryją się w ciemnościach i kanałach, skaczą po drzewach, szyją z łuków z ukrycia, robią śmiertelne zasadzki, oszukują (Bajarz nie oszukuje – oszukują przeciwnicy). Walczą inteligentnie. Ma to też dobre strony, dla graczy. Ci już po kilku takich „inteligentnych” i wymagających starciach nauczą się sami tak walczyć. Też będą zasłaniać się krzesłami, kryć, mylić itd. Dzięki temu sesje wiele zyskają w dziedzinie walki.

Nie należy również nasyłać na Graczy wielkich hord potworów. Walka owszem, ma być niebezpieczna, ale bez przesady. To nie Diablo, ani nie zręcznościówka. Tu nie ma save’ów. To życie. Musisz Bajarzu dobierać wrogów z rozwagą, by byli śmiertelnie groźni, ale bez przesady. Drugą sprawą jest to, że w większości (powtarzam: w większości) wypadków Gracze powinni być świadomi niebezpieczeństwa, na jakie się porywają. Niech wiedzą, że rzucenie się na Alpa prawdopodobnie zakończy się śmiercią kilku z nich. Choć czasem warto robić im takie niemiłe niespodzianki, jak np. drużyna wybiera się na polowanie na pseudoszczury w kanałach. Grupka pseudoszczurów jest niewielka, Gracze liczą na łatwą forsę. A tu zagłębiają się w sieć dawno zapomnianych kanałów podmiejskich i co znajdują? Zeugla schowanego w odpadkach. Udało im się umknąć w kanały? No to niespodzianka. Tam z pseudoszczurami pędzi grupka szczurołaków. Wyprawa kończy się ucieczką z kanałów, o zapłacie można pomarzyć. Ot, przykra niespodzianka w przykrym świecie.

Ostatnią już chyba sprawą jaką poruszę w niniejszym artykule jest problem wiedźminów. W podręczniku pisano już o tym problemie, lecz i ja wtrącę swoje trzy grosze. Nie wolno ci dopuścić Bajarzu, aby wiedźmin miał tak ogromną przewagę nad innymi postaciami. Ja w ogóle najchętniej prowadzę grupy bez wiedźminów. Jeśli już jednak takowy jest w drużynie, to pamiętajmy, że wiedźmin mimo sowich mutacji nie ma jakiś nadzwyczajnych umiejętności walki czy nieludzkiego refleksu. Jedynie jako tako niezwykły jest wygląd, widzenie w ciemności i kontrolowanie pulsu, oddechu itd. Umiejętności walki i refleks są zaś efektem wieloletnich, bardzo ciężkich ćwiczeń. Umiejętności te znacznie się zwiększają w momencie skonsumowania eliksirów, te jednak dają efekt tymczasowy i mają swoje skutki uboczne, o których zawsze należy pamiętać. Nadwrażliwość na bodźce zewnętrzne jak powonienie, wzrok, słuch mają swoje minusy w harmidrze i zgiełku gdzie jest duży hałas, ruch etc. Doprowadza to do dekoncentracji, a to należy uwzględnić w testach. Na początku dziwiłem się, czemu wiedźmini nie mają dodatkowych punktów na umiejętności, np. 40. Teraz już wiem. Oni naprawdę nie różnią się aż tak bardzo od innych. Po prostu wiele ćwiczyli i gracz powinien punkty przeznaczyć bardziej na refleks, zręczność, walkę, wiedze o potworach etc. niż na śpiewanie czy gotowanie. Również w samej rozgrywce nie należy traktować wiedźminów jak herosów. Oni też nie mogą przenosić gór czy pokonywać smoków. Może trochę lepiej radzą sobie z potworami, lecz z drugiej strony ludzie nimi pogardzają, plują na nich, wyzywają. Mają kłopoty ze znalezieniem towarzystwa (należy wziąć to pod uwagę w przypadku relacji między bohaterami w drużynie). Poza tym wiedźmini często targani są wewnętrznymi konfliktami. Dlatego należy odpowiednio prowadzić tą postać, udramatyzować ją. Zaś graczom uświadomić konsekwencje wiążące się z wyborem widźmina. Postać tą należałoby odgrywać podobnie jak postać wampira w Wampirze: Maskaradzie. Dramatycznie. Bardzo psychicznie. To ważne.

I tak kończę ten oto artykuł. Może wielu z Was nie spodoba się moja koncepcja i styl, może wolicie dalej grać w heroic. Wasz wybór. Mam jednak nadzieję, że znajdą się osoby, które coś z tego tekstu wyniosą. Może komuś styl mój przypadnie do gustu. Ja na zakończenie chciałem jeszcze tylko powiedzieć, że Wiedźmina nie da się prowadzić w stylu znanym z książek Andrzeja Sapkowskiego. Literatura to jedno, RPG to drugie.

I niech nikt nie myśli, że nie lubię A. Sapkowskiego. Podobają mi się jego książki, dobrze się je czyta, ale w przeniesieniu na RPG nic z tego nie wychodzi. Przed sesją W: GW trzeba po prostu dołożyć tę odrobinę starań. Gwarantuję jednak, że wysiłek ten przyniesie wam wielkie korzyści.

15 komentarzy do “Kwestia nastawienia”

  1. vangel pisze:

    Gdy teraz patrzę na ten artykuł z perspektywy czasu to wydaje mi sie trochę dziwny – to traktowanie prozy Sapkowskiego i jej przełożenie na system rpg, o ktorym pisalem nie zgadza się za bardzo z moimi obecnymi pogladami na ten temat, ale artykul najgorszy chyba jednak nie jest.

  2. Gawel pisze:

    nie wiem jak skomentowac i od czego zaczac, to jest dziwne i kiepskie w moim odczuciu, pisanym komentasrzem nie jestem w stanie okreslic co tutaj jest zlego, trzeba by mi bylo slownej konfrontacji. Dlatego bez wyjasniania daje 2 z +, i tyle

  3. MaDras pisze:

    Artykuł mi się podoba. Ale lećmy po kolei:
    Absolutnie nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że świat Sapkowskiego zawiera za dużo humoru. W porównaniu z liczbą utrapień, jakie spotykają bohaterów, ilość humoru jest ona znikoma. Jeśli się z tym nie zgadzasz, polecam przeczytanie jakiejkolwiek książki Terry’ego Pratchetta. GSP Dibbler, Bibliotekarz, Bagaż – to są dopiero komiczne postaci. Proza Sapkowskiego jest jak najbardziej poważna.
    Dalej – bardzo dobry opis wprowadzenia bohaterów do świata. Nic dodać, nic ująć.
    Co do opisu goblina – też mi się on nie podoba. Wszyscy wiedzą, jak wygląda goblin w dowolnym innym systemie fantasy. Ale cóż, taki jest świat Sapkowskiego i nie mnie to zmieniać. Można po prostu nie używać goblinów do urozmaicania podróży, zamiast tego mamy całkiem spory zapas stworów – np. kuroliszek, graveir czy bobołak. Poza tym należy pamiętać, że najgroźniejszym potworem jest człowiek.
    Potwory i mechanika – to mi się podoba. Także według mnie bohaterowie są nieco za silni. A walka powinna być właśnie taka, jak napisałeś. Nie pamiętam dokładnie, ale chyba w opowiadaniu „Coś więcej” Geralt wyszedł z walki ledwo żyw i przez długi czas był w opłakanym stanie po starciu z takimi małymi stworzonkami (ech, muszę w końcu odświeżyć sobie pamięć ;).
    Mała uwaga – w podręczniku napisane jest, że szczurołaki nienawidzą pseudoszczurów. Nie wiem, czy zignowowałeś to świadomie, czy nie. Z drugiej strony, wydaje mi się, że koto/szczurołaki to inwencja własna autorów podręcznika i nie trzeba się do ich opisów bezwzględnie stosować, aby zachować zgodność z prozą.
    Wiedźmin – Twoje podejście do tego problemu bardzo mi się podoba. Zgadzam się z nim całkowicie.
    Styl i poprawność – całkiem niezłe w porównaniu z innymi artykułami na stronie. Mimo to, wkradło się kilka błędów. Nie będę teraz wypisywał wszystkich. Jak chcesz, to pisz na priva.
    Podsumowując, artykuł w porównaniu z innymi Twoimi tekstami, jest dość dobry. Daję 7.
    Aha, jeszcze rada na przyszłość: raczej staraj się pisać, że Twój własny artkuł wydaje Ci się dziwny.

  4. Sekla pisze:

    Daję 8. Tekst jest napisany niezłym stylem, literówki są rzadkie (ale, niestety, są), ortów sobie nie przypominam (więc mogą być, ale nie na tyle rażące, by mi się wbiły w pamięć) i ogólnie czytało się w miarę przyjemnie. Jednak ja raczej preferuję klimat bardziej w stronę heroic (chociaż świata to bynajmniej na sesjach nie ratujemy). Nie widzę powodu, by postaci graczy chodziły wciąż jak obdartusy (bo, z opisywego przypadku z pseudoszczurami i zeuglem w kanałach, to na pewno wyszli w szmatach, a zadania nie wykonali, więc kasy też nie mają – a przecież wg Vangela tak ma być dość często. Poza tym to przykre, kiedy mag ze swych niewielkich oszczędności kupuje sobie wymarzony magiczny płaszcz, a po najbliższej przygodzie jego nowy ciuch wygląda gorzej niż poprzedni).
    Więc ja raczej nie strawiłbym klimatu dark fantasy (cóż, o gustach się nie dyskutuje). Jednak ten fragment o wiedźminach jest bardzo przydatny (mam w hanzie jednego wiedźmina i jest dla mnie problemem, bo jak ja mam mu znaleźć dość szybkiego przeciwnika, bez naginania „realizmu” przygody :P) Teraz otworzyły mi się oczy, przecież nie każdy wiedźmin jest od razy Geraltem! Za to Ci, Vangelu, wielkie dzięki! 🙂

    Ogólnie tekst ładny, mnie się przyda tylko troszeczkę, komuś się może przydać bardzo. No i tyle. Pozdro

  5. vangel pisze:

    Przyznam się szczerze, ze z wielkim napieciem oczekiwalem wczytania sie komenatarzy. Tekssty ktore przeslalem sa moim debiutem w kwestii materialow dot. rpg. Niewiedzialem jak zostana przyjete, ale bardzo sie ciesze z tak pochelbnych jak i krytycznych opinii. Na swoje usprawiedliwenie dodam, ze ten tekst byl pisany bardzo dawno temu, gdy z proza Sapkowskiego nie miaelm wiele stycznosci, wiec i mnie obecnie razi pare zdan tutaj zawartych, ale czlowiek uczy sie na bledach. jeszcze raz dzieki za komentarze.

  6. Crazy Punk pisze:

    Ja powiem tak: Ten artykół jest nawet dobry. Dużo lepszy niż pozostałe 5 (dobrze pamiętam, wysłałeś naraz w sumie 6 artykółów?). Sądze jednak że jeśli został napisny dawno, a wysłany niedawno, to należałoby go ździebko poprawić. Należy ci się wysoka ocena, toteż taką stawiam.

  7. juzbek pisze:

    Jedna mała uwaga: systemy takie jak D&D przyzwyczaiły nas do postrzegania kanałów jako ogromnych, wielopoziomowych tuneli ściekowych ciągnących się pod miastem. W Wiedźminie sprawa wygląda całkowicie inaczej. W większości miast (w tym w Novigradzie) o kanalizacji nikt nie słyszał, a tam gdzie jest to raczej w szczątkowej formie.
    Co do artu: całkiem zgrabnie napisane, chociaż ja widzę świat Wiedźmina trochę inaczej. Wcale nie unikam humoru, chociaż staram się, żeby był on bardziej czarny. Wcale też nie upieram się przy równowadze między postaciami graczy. Życie nigdy nie było sprawiedliwe: jeden jest szlachcicem, a drugi chłopem. Jeden miał zdolności i został potężnym magiem, a drugi pogardzanym najemnikiem. Trzeci zaś w walce nie ma z żadnym z nich najmniejszych szans, ale za to jest bogatym kupcem. Staram się aby w moich przygodach największymi wrogami bohaterów byli nie jacyś przeciwnicy, ale ich własne rozterki i błędy jakie popełniają. Tak jak widzę klimat dark fantasy.
    Artykuł oceniam na 8 i chętnie przeczytam kolejne.

  8. Reynevan pisze:

    oj mam klopot z ocenieniem. Artykul jest swietnie napisany, nie zgadzam sie jednak do konca z jego trescia. Bo widzisz Vangelu nasze wyobrazenia na temat dark fantasy roznia sie nieco.Wedlug mnie ten klimat ma wiele wspolnego ze swiatem w ktorym zyjemy-jest realistyczny.a to wcale nie oznacza ze na kazdym kroku czlowiek (lub niekoniecznie clowiek) moze stracic zycie.NIkt coprawda nie mowi ze tak stac sie nie moze. Od tego sie ma miecz, zdolnosci magiczne czy pakernych znajomych zeby sie bronic. Jest to moja subiektywna opinia ale wydaje mi sie ze klimat ktory nam zaprezentowales jest raczej klimatem paranoi anie dark fantasy.A co sie tyczy goblinow to wygladaja one tak jak Ty je opisales, jest pewne.Tyle ze watpie zeby zwykly , ze sie tak wyraze”chop” ze zabitej dechami dziury widzial kiedys goblina na wlasne oczy. A opis goblina jako stworzenia szczajcego babom do mleka ktory raczyles nam przytoczyc byl zapewne wytworem wyobrazni autora ktory goblina zapewne nie widzial takoz.Wszystko dziala na zasadzie „jedna baba drugiej babie…”na tym polegaja wierzenia ludowe.Konepcje ratowania swiata przez BG uwazam za stanowcza przesade, jednak wedlug mnie ty troszeczke przesadziles w druga strone.W koncu nie o to sie bohaterowie rozwijaja i gromadza te upragnione WPR zeby sie przez cale „zycie” bac.
    To wszystko jest kwestia gustu i upodoban wiec jesli chcesz tak grac i tak prowadzic to prosze bardzo.Szczerze przyznam ze mi sie to jesdnak nie podoba. jednak zasluzeyles na dobra ocene bo artykul jest napisany bardzo dobrze.

  9. vangel pisze:

    Podoba mi się Twoje podejście do goblinów w Wiedźminie Reynevanie, aż się zdziwiłem, że nie wpadłem na tak oczywiste wytłumaczenie – dzięki!
    W samym artykule napisałem, że jest to moje subiektywne odczucie w tej kwestii, więc masz rację, że jest to sprawa gustu.

  10. Gawel pisze:

    ot to tego mi brkowalo…
    artykul nie jest zly, ale sie nim nie zgadzam w prawie zadnym punkcie dlatego nisko ocenilem

  11. Phyzicus pisze:

    hmmmm….. podoba mi sie opisany przez Ciebie klimat (jak juz stwierdzil Reynevan jest to taka paranoja)… nieslusznie moze rzeczywiscie nazywasz go dark fantasy i probujesz podpinas do innych systemow! osobiscie bylbym zadowolny grajac w paranoiczne sesje pelne przesadzonych opisow potworow (ale znowu bez przesady!!!, wszyscy wiedza jak co wyglada), walk zacietych jak palec żyletką, brudów, syfów i innych szumowin… klimat bylby sympatyczny calkiem, wezmy jednak pod uwage pewne stereotypy w ktore wierza gracze: troche humoru by sie przydalo! ja tego nie lubie, wole jak jest mroczno caly czas… fantasy paranoicze to na pewno wysmienity pomysl, jednak trzeba byc wysmienitym MG zeby rzeczywiscie wysmienicie to poprowadzic!!! nie miejscu sa wiec pewne Twoje wskazowki; nie zgodze sie z tym opisem wiedzmina, jako przecietniaka – wiedzmin jest dobry, trzeba mu to przyznac. wystarczy jedynie grac z umiarem, aby nie uwlaszczajac wiedzminowi nie zrobic z niego herosa. mysle ze oprocz paru wyjatkow artykul jest zupelnie dobry, ciesyzlbym sie gdyby go przepisac po prostu jako rady dotyczace tworzenia klimatu paranoi

  12. hubi234 pisze:

    Ten klimat mi nie za bardzo pasuje. Wole cos „lzejszego”, co nie znaczy, ze walki maja byc latwe. Moi bohaterowie (podopieczni ;)) nie musza walczyc o kazdy kawalek chleba, oni szukaja adrenaliny chodzac po swiecie, chociaz w kazdym momencie moga wrocic do domu. Nie sa to jednak sesje typu „Heroic”. W kazdej chwili moga zginac; ze smokiem nie mieliby szans, ale nie bede im zabranial sie nan wybierac, moge ich co najwyzej subtelnie ostrzec 🙂 Nie mniej jednak artykol, jako artykol jest dobry i dobrze pokazuje, jak przedstawic klimat grozy, a to, ze mi nie pasujem to juz kwestia gustu, a o.g.s.n.d. 🙂 Daję 8

  13. Morg pisze:

    Artykuł mi sie nie podoba
    a dlaczego na sesji nie ma byc komedia?
    ja mam czasem takie sesje ze na nastepna to chlopaki z kamera przychodza bo to tylko do telewizji
    i świat zachouje w sobie wszystko
    uwazam ze artykul nie jest dobry w moim mniemaniu
    ale na sam temat jest wporzo wiec daje 5

  14. Cavalorn pisze:

    Bez przesady! Wydaje mi się, że w artykule nie było jednoznacznie powiedziane, że RPG to tylko mroczne klimaty w stylu Warhammera. Myślę, że chodziło po prostu o zaznaczenie, że zbyt wiele humoru może popsuć klimat. Sam wiem, na własnym doświadczeniu, że żarty i zbyt wierne trzymanie się nastroju panującego w książkach Sapkowskiego, nie pasuje do RPG. Osobiście zgadzam się prawie całkowicie z opiniami wyrażonymi w artykule. Niech ci, którzy przywykli do grania w humorystycznego, wiejskiego Wiedźmina, dla odmiany posłuchają rad vangela. Przekonają się, że wtedy łatwiej jest się wczuć w klimat, świat, w konsekwencji także w swoją postać.

Skomentuj Reynevan Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.

top