search
top

Bob i przyjaciele

      Na wEsOło czyli Wiedźmin na bosaka

– Słyszałeś o nim?
– O kim?
– O tym, który ma przybyć?
– Nie, on już przybył!
– To który to?
– Nikt nie wie jak wygląda, nikt nie wie skąd przychodzi…
– Przecież ty powiedziałeś że przybył tu już a do nas nie można wejść inną drogą niż przez las
– Ale las jest wokół!
– No to wiadomo skąd przyszedł – uśmiechnął się, chociaż nikt nie był do końca pewny czy się uśmiechnął, ponieważ nie ma definicji uśmiechu, więc wszystkich w karczmie nagle zaczęła dopadać jedna myśl ”Co to jest uśmiech”, wszystkich oprócz…
– Ja jednak uważam, że nie da się określić skąd przyszedł bo mógł obejść do połowy naszą wioskę w lesie, a później z niego wyjść, lub wejść z tej strony, z której nadchodził, także nie wiadomo skąd przyszedł! – uśmiechnął się, widząc zastanowienie na twarzy rzeźnika, lecz nie kazanie wójta zastanawiało rębajłę tylko uśmiech. Uśmiech jest bardzo zastanawiającą rzeczą gdyż…
– Słuchaj, panie wójt! Wyszedł z lasu, tak? No to nie gadaj mi tu głupot tylko powiedz ile za niego?
– Jakieś… – udał, że myśli i liczy coś w pamięci – 30 koron novigradzkich. Ostatnio ukradła je moja wesoła kompania, tu w lesie – zachichotał. „Chichot, hmmmm…” pomyślał Bob, bo tak ma na imię nasz rzeźnik. Znał różne rodzaje chichotu, ten przez dwa „ch”, lub jedno ”h” drugie „ch” lub na odwrót, ten chichot był na pewno przez dwa „ch”. Chichot był bardziej zastanawiający od śmiechu a nawet uśmiechu. Chichot był zduszonym śmiechem, a to jest coś więcej od uśmiechu.
– Biorę tę robotę! A jak on wygląda?
– Długie czarne włosy, wysoki, zawsze chodzi w bereciku, a miecz ma przyczepiony odwrotnie na pasie.
– Mówiłeś, że nie wiadomo jak wygląda.
– Po prostu tak mi się palnęło!
– Kiedy go zabić?
– A kto mówił, żeby go zabić?
– To co mam z nim zrobić?
– Zabić!
– Ale mówiłeś…
– Tak mi się palnęło! – uśmiechnął się. Bob już nie miał siły myśleć nad jego uśmiechem.
– Jesteś wiedźminem? Słyszałem dużo o wiedźminach…
– Nie!
– Co?
– Gówno! Nie jestem wiedźminem! A poza tym to niegrzecznie mówić co!
– Przepraszam – zasmucił się, jednak Bob zarzucił swoją grzywą wyrzucając przy okazji myśli o smutku z głowy – ale masz miecz na plecach!
– Każdy może mieć miecz na plecach!
– I masz białe włosy!
– Powiem ci coś w tajemnicy – wójt nachylił się – kiedy byłem mały, pracowałem przy pobieraniu spermy od koni, ale jeden spuścił mi się na głowę i niestety kolor został! – Hahahah – zaśmiał się, a po chwili stwierdził, że równie dobrze może się zaśmiać przez „ch” więc- chachachacha.
– Przecież już ci tysiąc razy mówiłem, że mam tak od urodzenia, kretynie!

– No to gdzie jesteś sukinkocie?? – Bob aż się zdziwił bo zapytał dwoma znakami zapytania, zreguły nie wysila się tak. – To chyba świadczy o moim oddaniu tej robocie. – stał na cichej i pustej ulicy – Za cicho tu! – stwierdził.

Nagle, jakby znikąd pojawiła się przed nim postać, nawet nie zdążył się jej przypatrzeć, gdyż ciął ją na odlew przez ryj. Włosy w tej chwili miała czerwone i była to kobieta.- Hahaha – zaśmiał się demonicznie – zabiłem cię! – Bob zaczął skakać wokół kobiety jak małpa ciesząca się z tego, że dostała banana.
– Wcale nie! Jeszcze żyję.
– Co?
– Gówno – Bob się zdziwił. Zwykle to on to mówił, a wszystkie nawiązania do kału przedstawiał on.
– Yyyyy… nooo.. to przepraszam za tą ranę.
– Wyliżę się – uśmiechnęła się. Nawet się nie zastanawiał nad uśmiechem tylko nad tym, że dziewczyna odpowiadała cały czas śpiewająco. – Nie wiedziałem, że jesteś taka ładna. – nosiła miecz przypięty do pasa do góry nogami.
– Co? – zarumieniła się.
– Gówno – uśmiechnął się. Choć nadal nie wiadomo, czy to był uśmiech. Zapadła głucha cisza, na długo.
– Może pójdziemy do mnie – powiedziała śmiało.
– Dobra! – rzekł uradowany, jednak dziecko, które oglądało całe zajście przez okno nie było pewne jego radości, ale jednak coś wskazywało na to, że jest szczęśliwy.

– Po miłej nocy leżę sobie w łóżku z piękną kobietą – uśmiechnął się do siebie. Po chwili pomyślał – Jaki jest sens uśmiechania się do siebie?
– A tak właściwie to jak masz na imię mój pogromco?
– Bob, a ty skarbie?
– Essi mój drogi! – I zaczęło się od nowa to co jeszcze przed chwilą się skończyło!

Pewien chłopiec, który by teraz wyjrzał przez okno to by zobaczył dom, gdzie znajdował się jeden pokój, a ruch w nim nie ustawał. Dobiegały stamtąd wrzaski, jęki, trzask biczy i stęk starego łóżka. Jednak żaden chłopiec nie wyjrzał przez okno, bo się bał tatusia, który to mógł im…

Jak to się zawsze dziwnie składa, Essi i Bob wyruszyli razem świat, wędrowali, wędrowali, aż pewnego dnia:
– Mam dość, ciągle tylko wędrujemy. Moglibyśmy coś zabić, nie sądzisz? – rzekła Essi. Na te słowa ujżeli malusieńką wioskę, zaledwie 6 domów i coś co przypominało oborę (w rzeczywistości była to karczma).
– NO! – powiedział Bob, podczas gdy wpatrywał się sadystycznym wzrokiem w wioskę – Mam plan! – ale tym razem się nie uśmiechnął, ponieważ był zajęty obmyślaniem jakby powiedzieć swój plan Essi.

Zakradli się w południe do pierwszego lepszego domu, a że szli od zachodu, dlatego wtargnęli do domu najbardziej wysuniętego na zachód. Gdy byli tuż pod oknem, Bob wyprostował się, podciągnął nos i wybił szybę. Essi w tym czasie próbowała otworzyć drzwi kopniakiem, wreszcie się poddała i nacisnęła na klamkę. Oboje w jednym momencie wtargnęli do środka, Bob przez okno, Essi przez drzwi. Pokój był pusty, na środku stał stół, na którym był list.

     Kochana Mamo i Tato!Właśnie zdałem wszystkie egzaminy i nie mogę się doczekać kiedy do was wrócę. Brakuje mi was! Czasami chodzę na strych i wpycham sobie butelkę ale to nie to samo.

Pozdrawiam!

Bob przeczytał jeszcze raz list zdanie po zdaniu.
– Śledzą nas agenci!
– Co? – zapytała zdziwiona Essi, która właśnie zaglądała mu przez ramię.
– Gówno! Śledzą nas! Piszą szyfrem do siebie a wiadomości przesyłają butelkami!
– Widziałam po drodze karczmę! Tam trzymają wiadomości!
– Na pewno. ATAAAAAK!!! – Bob wybiegł z chatki i ruszył w stronę obory (karczmy). Dobiegł do obory, wyważył drzwi kopniakiem, wyciąga miecz, a tam pełno świń. – No to ja was teraz urządzę – krzyknął i zaczął zabijać wszystkich na różne dziwne, nie znane nikomu sposoby. Wiadomo że nasz bohater wygrał, ale teraz jest ważne jak wygrał! Gruby spaślak jadł przy stole jajecznicę, później można było tylko jeść jajecznicę z zakrwawionym ryjem podobnym do świniaka. – Ale cię załatwiłem TY TAKI I OWAKI – na dźwiek tych słów życie w oborze (karczmie) zamarło. Inne świniaki przestały obmacywać służki, karczmarz upuścił kufel z piwem. Bob szybko do niego podbiegł i jednym cięciem obciął mu dwie nogi i rękę. – Nie wylewaj waćpan piwa!
– I co, gówniarze! – z takim okrzykiem wpadła Essi, która miała 17 lat.
– Tego juś za wiele – zza lady wysunął się chłopczyk z mieczem takim samym jak on. W karczmie zapanował nastrój grozy. Świniaki i służki zaczęli uciekać przez okna, a nawet przez ściany. Facet w czarnej skórze wyszedł dzrwiami obok Essi, przypadkowo rozdarł jej koszulkę. Dziecko szybko schowało się za ladą i teraz było słychać tylko rytmiczne uderzenia.
– Nie ma tu butelek!
– Już wywieźli – stwierdziła ropromieniona Essi. Z za lady dobiegł ich dźwięk tak jakby ulgi, dużej ulgi. Dzieciak wyskoczył lekko zmęczony, a skąd to wiem, nie zastanawiajcie się, sami zróbcie to pierwszy raz.
– No to ja wam pokazie!- krzyknął dzidziuś. Bob rzucił w niego kawałkiem drewna, który tak niefortunnie wpadł dzieciakowi w oko, że dzrazga przedarła się do mózgu i dzieciak zginął.- No to go trza poćwiartować i zabrać ze sobą jego napletek.
– Skąd to wiesz? – Essi zdiwiła się tak jak nigdy.
– To stara legenda…
– Dobra, bierz napletek i spadamy. A czemu nie bierzesz innych?
– Bo to tylko dzieciom się zabiera napletki lub macice.
– Aha – zastanowiła się czy przypadkiem aha nie pisze się przez „ch”. – Acha – westchnęła. Zrobili to co mieli w tej dziurze do zrobienia i odjechali za transportem butelek czyli na wschód, to znaczy na zachód, ale Bob nie umiał czytać mapy.

        cdn. Dojadą także do wszego miasta!

       KONIEC!

14 komentarzy do “Bob i przyjaciele”

  1. uelfik pisze:

    Mogłbym temu tekstowi trochę zarzucić… w dwóch miejscach się zgubiłem, dowcipy natury „spellingowej” są słabe no i znalazłoby się kilka błędów gramatycznych. ALE!!
    Opowiadanie ocieka humorem tego durnego typu, który do mnie przemawia :))
    Większość tekstów humorystycznych na tej stronie nie wywołuje u mnie nawet uśmiechu, a przy tym kilka razy był LOL.. za co gratuluję 🙂
    Ach to hardcorowe podejście.. my zbereźnicy musimy się wspierać 😉
    Fragment zaczynający się od słów „Pewien chłopiec…” jest dokładnie w moim klimacie.
    stawiam [8] z powodu tyh kilku usterek, o których napisałem na początku.

  2. Gasapar pisze:

    Ogólnie opowiadanue mi się podobało, ale się trochę pogubiłem. A dokładniej, kto był w koncu w oborze(karczmie), i kim był wójt. To są jakby co pytania retoryczne.
    A moje odczucia co do humoru są takie jak uelfika…. Ocen od pewnego czasu nie stawiam, ponieważ sam nie wiem co mi się podoba 🙂

  3. Ashnod pisze:

    Jak dla mnie ani śmieszne ani przyzwoite…

  4. Sienio pisze:

    autor nie trafil w moj gust… niezbyt mi sie podoba.
    daje 5

  5. Ugamas pisze:

    Już ci mówłem higi jakie to opowiadanie jest ( a raczej fragment który mi przesłałeś)
    Więc teraz podsumuję całe opowiadanie tak samo: Głupie! 😛

    Nie oceniam bo potem mnie będziesz męczył.

  6. Muoteck pisze:

    Jak dla mnie to to bardzo słabe, niestety. Jest to bez większego sensu, jednak jako-tako trzyma się kupy. Totalnie nie trafia a do mnie humor, z wyjątkiem kilku sytuacji, np. [i]a miecz ma przyczepiony odwrotnie na pasie. [/i]

  7. siman pisze:

    Żenująco-infantylna durnota. Brakuje tu sensu, formy, treści i nade wszystko dowcipu i przyzwoitości (Nie to żebym miał coś przeciwko nieprzyzwoitości ;), ale ta która zastała tu zamieszczona jest tak niskich lotów, że właściwie jest to już właściwie kopanie pod ziemią). Motyw śmiechu jest nawet niezły, ale autor nieźle przesadził z jego nagromadzeniem. A gag z napletami niemowlęt jest tak denny, że wstrzymam się od wypowiedzi. Na pocieszenie powiem, że w trakcie wystawiania oceny ręka mi się omsknęła i wstawiłem 3 zamiast 1

  8. Chmielu pisze:

    Shit, shit, shit… Co zrobić humor głupawy, ale nie rozumiem dlaczego angielski. Zbereźny, ale do mnie nie przemawia… Więcej treści, więcej logiki i więcej angielskiej flegmy i może będzie dobrze.

  9. marfen pisze:

    nie zrozumiałem…

  10. higles pisze:

    jak juz tlumaczylem Mouteckowi humor do niektorych trafia a do niektorych nie, fakt ze nie jest to humor wyskoich lotow pewnie niektorych zrazil.
    Powiem krotko: mialem ochote napisac cos takiego, czyli w tym stylu i zadnym innym, a ze artykul nie jest wybitny to poprostu niedoskonalosc moja 🙂
    dziekuje za slowa krytyki i pochwaly (dokladnie dwie pochwaly 🙂

  11. muro pisze:

    Fakt – humor iście „angielski i głupawy”, ale dość dobry. Zwłaszcza, że miejscami jedzie Pratchettem np. „Hahahah – zaśmiał się, a po chwili stwierdził, że równie dobrze może się zaśmiać przez „ch” więc- chachachacha” Moim zdaniem, 7 -to odpowiednia ocena.

  12. apus pisze:

    mnie tam sie podobalo, czemu? bo dobry suchar nie jest zly, czasami to az sie lakac chce ale o to chyba w tym chodzilo:] ja dam 8 bo podabal mi sie pomysl z hahaha – chachacha i odwruconym mieczem:]

  13. Kam pisze:

    Poziom iscie rynsztokowy.

    Przypomina slang okraszony jakimis wznioslymi okresleniami literackimi. A dobor slow jest obliczony na tani poklask i jakakolwiek reakcje.

    Rozumiem, ze nie ma sensu wysilac sie nad skleceniem poprawnego logicznie fanfica, ale wypadaloby trzymac jakis poziom.
    Eh…

    pzdr.

  14. JAskier pisze:

    Bardzo słabe i nieśmieszne, w paru miejscach trzeba czytać po 3 razy to samo zdanie żeby nie zgubić wątku (zwłaszcza na początku). 4

Skomentuj Kam Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.

top